Σήμερα θα επισκεφθούμε το υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης για να μάθουμε πως δουλεύει ένας Νερόμυλος, μία Νεροτριβή και ένας Μπαρουτόμυλος.
Αναστηλωμένα πια, μπορούν σε συνδυασμό με τα οπτικό ακουστικά μέσα του μουσείου να μας μεταφέρουν στην προβιομηχανική περίοδο, τότε που οι περισσότεροι κάτοικοι της περιοχής ασχολούταν στα εργαστήρια που είχαν δημιουργηθεί κατά μήκος του Λούσιου και τον παραποτάμων.

Το υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης έχει αποκαταστήσει παραδοσιακές εγκαταστάσεις και υδροκίνητους μηχανισμούς.
Τα εργαστήρια περιβάλλονται από πυκνή βλάστηση και άφθονα τρεχούμενα νερά, όπου μπορείτε να περιηγηθείτε.
Οι μόνιμοι εξοπλισμοί τους έχουν αποκατασταθεί στην αρχική τους λειτουργία.

Το πρώτο κτίριο στεγάζει νεροτριβή και αλευρόμυλο με οριζόντια φτερωτή. Στο διπλανό δωματιάκι, με το τζάκι, ζούσε ο μυλωνάς με την οικογένειά του, κατά κανόνα πολυμελή. Έξω από τον μύλο θα δείτε το ρακοκάζανο, που στηνόταν στην ύπαιθρο μετά τον τρύγο, για την παραγωγή τσίπουρου από τα στέμφυλα. Ακριβώς απέναντι, διώροφο κτίριο στέγαζε την κατοικία του βυρσοδέψη (πάνω) και το βυρσοδεψείο (κάτω). Το εσωτερικό του εργαστηρίου είναι χωρισμένο σε ζώνες που αντιστοιχούν στα διάφορα στάδια επεξεργασίας των δερμάτων.

Το λιθόστρωτο οδηγεί σε πλάτωμα, όπου διαμορφώνεται φυσική δεξαμενή, και καταλήγει στον μπαρουτόμυλο. Το μπαρούτι, ισχυρό στοιχείο της πολιτισμικής ταυτότητας της περιοχής, διατηρείται ζωντανό στη μνήμη και τις αφηγήσεις των κατοίκων της. Κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821, οι Δημητσανίτες τροφοδοτούσαν τον αγώνα με το απαραίτητο αυτό πολεμικό υλικό. Ο Κολοκοτρώνης γράφει χαρακτηριστικά: “είχαμεν έλλειψι από μολύβι και χαρτί και επήραμεν την Βιβλιοθήκην της Δημητσάνας και άλλων μοναστηρίων και εδέναμε φουσέκια μπαρούτι είχαμε, έκαμνε η Δημητσάνα”
Εδώ είναι η Μπαρουταποθήκη που ελευθέρωσε τους Έλληνες του 1821. Όλο το πυρομαχικό για τον αγώνα της Πελοποννήσου εδώ παράχθηκε.
Όλο το φαράγγι αντηχούσε από τη ζωή, γιατί τέτοια συγκροτήματα ήταν παντού και στήριζαν την οικονομία της Ζάτουνας, του Ζιγοβιτσίου, της Στεμνίτσας, του Ατσίχολου, του σέρβου, του Ράδου και των μοναστηριών.
Σήμερα μπαίνεις μέσα στο μύλο που δουλεύει και το ζεις είναι όλα εκεί βλέπεις πως γινόταν η εργασία από παλιά. Μία εκπληκτική δουλειά και μπράβο στην περιφέρεια Πελοποννήσου για αυτή την εξαιρετική προσπάθεια!
Εκεί λοιπόν στον Μπαρουτόμυλο, συνειδητοποίησα ότι την λευτεριά της η χώρα αυτή την χρωστάει στην κοπριά αιγοπροβάτων.
Αυτή είναι η βάση της μπαρούτης, που έφτιαχναν οι Δημητσανίτες μαζεύοντας την από τις σπηλιές, όπου την άφηναν οι τσοπάνηδες,
γιατί η Μπαρούτι θέλει θείο, κάρβουνο και Νίτρο .
Το Νίτρο το έφτιαχναν από τα περιττώματα των κοπαδιών (Με ειδική επεξεργασία) που μάζευαν εξειδικευμένοι άντρες, που λέγονταν Βοτάναρεοι, και το Νίτρο το ονόμαζαν το βοτάνι του μπαρουτιού.

Εδώ μπορείτε να δείτε τον κινούμενο μηχανισμό ενός μπαρουτόμυλου με κοπάνια, που είχε εξαφανιστεί στην Ευρώπη ήδη από τον 18ο αιώνα, ενώ στη Δημητσάνα χρησιμοποιήθηκε κατά την Επανάσταση, αλλά και έως τις αρχές του 20ού αιώνα.

Ελπίζω να σας αρέσει το βίντεο και θα χαρώ να διαβάσω τα σχόλια σας.
Κάντε Εγγραφή στο κανάλι μου!
Καλή Θέαση!